‘We volgen al anderhalf jaar bij ons in de kerk in Pijnacker het Focustraject. Sinds het begin zitten we met z'n zessen op een kring, en praten we met elkaar over wat het geloof betekent voor ons en de mensen om ons heen. En elke keer eindigt het gesprek ook met een opdracht. Voor de zomer kregen we de opdracht om iets als groep te gaan doen voor een ander. Dat vonden we wel een leuk idee. We gingen op zoek naar een initiatief in Pijnacker zelf waar we als groep bij aan konden sluiten, maar daar konden we niets urgents vinden waar we ook echt als groep iets konden doen. Toen heb ik wat rond gezocht, en kwam ik uit bij stichting Present. En zo werden we gevraagd om een vrouw in Rotterdam-Zuid te helpen met het opknappen van haar tuin.
Zendingsreis
Toen we er eenmaal heen reden voelde dat best apart, alsof je op maatschappelijke stage gaat. Achteraf zeiden we nog: het is alsof je een zendingsreis maakt, maar dan gewoon naar Rotterdam. Je gaat gewoon iets doen voor een ander, niet eens ver weg. We kwamen terecht bij een jonge vrouw die door een ongeluk lichamelijk niet meer in staat was om zelf haar tuin te onderhouden. Het was een prachtig plekje, best wel ruim en lekker aan het water. Maar je zag wel dat er een poos niets aan gedaan was. De boel was echt verwilderd.
We zijn maar gauw aan de slag gegaan, want er was genoeg werk. Een paar mooie rozenstruiken en bomen hebben we laten staan, en verder hebben we veel onkruid weggehaald. Maar het was erg warm, dus regelmatig zochten we even de schaduw op om uit te puffen. En dan maak je makkelijk contact. Over hoe het komt dat ze haar tuin niet kan onderhouden, en over wat ze nog wél kon. En ook over de kerk. Ik weet niet eens meer hoe we erop kwamen.
Geen tv?
Waarschijnlijk vroeg ze waarom we dit deden en waar we elkaar van kenden. Nou ja, dan vertel je dat gewoon… Toen ze hoorde dat wij uit een kerk kwamen, had ze daar meteen een beeld bij. Mogen jullie dan geen tv kijken? En ook geen alcohol drinken? Toen vroegen we ons wel even af wie ze ooit had getroffen. Ze had een beeld van geloven en de kerk wat niet helemaal klopte. Ze was wel eens een keer naar de kerk geweest en dat was ‘m niet helemaal geworden, maar nu wilde ze misschien toch wel. Grappig dat het daar op uit kwam, want wij waren helemaal niet gekomen om over ons geloof te praten. Praten doen we altijd al, wij wilden gewoon iets doen! Maar het gebeurde gewoon, heel ongedwongen.
Turkse tomaten 
Het ging ook echt niet de hele tijd over de kerk. We hebben haar ook tips gegeven hoe haar tuin wat minder onderhoud nodig had, en we waren natuurlijk hard aan het werk. Ze wilde per se meehelpen, ook al zag je dat ze pijn had. Hulp accepteren blijkt dan toch lastig te zijn. Ze gaf ons nog zaadjes van Turkse tomaten die ze kweekte, en een plantje met pepers. En daar waren wij dan weer blij mee! Het is ook gewoon leuk om zoiets uit te wisselen, en dat mensen iets terug kunnen doen als ze dat willen.
De tuin was na drie uur een stuk opgeruimder, en de vrouw was er blij mee. En wij waren achteraf óók blij dat we het gedaan hadden. Het was wel warm, maar ook heel leuk om met elkaar te doen. Je leert elkaar op een andere manier kennen, je hebt een gezamenlijke herinnering, en je hebt een leuke middag. Het was bikkelen, maar we hebben ook plezier gehad. De sfeer was net als op kring: een goed gesprek én erg gezellig. En het was heerlijk, om gewoon eens wat te doen, in plaats van altijd maar te praten.’
Nienke de Ronde