‘Oh happy day…’ De dienst is pas een paar minuten oud, maar de feestelijke toon is gezet. Midden in de coronatijd is er een gezamenlijke doop- en belijdenisdienst van ‘Geloven in Spangen’ en ‘Geloven in BoTu’ (Bospolder/Tussendijken).
Om de anderhalve-meter te kunnen respecteren vindt de dienst plaats in het gebouw van een evangelische gemeente in het centrum van Rotterdam. Vier vrouwen doen belijdenis, twee van hen worden ook gedoopt. De jongste is 21, de oudste 76.
Aan de beslissing tot de doop en belijdenis gaat een (lange) periode van voorbereiding vooraf. Margreet vertelt erover; ze is gepensioneerd, werkte in de financiën van verzorgingshuizen. ‘Al vele jaren overkwamen me opmerkelijke, onverklaarbare gebeurtenissen. Ik negeerde ze stelselmatig, wilde er niets mee te maken hebben, want ik wist niet wat er achter zat, waarom mijn aandacht werd gevraagd. Die verklaring heb ik nog niet, maar op een gegeven moment kwam de vraag naar me toe: Snap je het nu nog niet? Ik moest er meer aandacht aan besteden. Ik werd op een dag wakker met het gevoel dat ik gedoopt wilde worden.’
Via buurtpastor Nico van Splunter kwam ze bij een huisgroep terecht. ‘Daar werd ik zo liefdevol ontvangen, ik voelde me er meteen op m’n gemak.’ Corona gooide roet in het eten, bovendien kwam ze lelijk te vallen, waardoor ze aan huis gekluisterd raakte. Toch stokte het proces niet. ‘Ik begon te voelen dat ik een kleine opdracht kreeg, die er uit bestond dat ik aandacht moest besteden aan de mensen om me heen. Ik geef toe dat het vaag is wat ik vertel, maar zo gaat het bij mij. Ik geloof in grote mate doordat ik gevoelsmatig ergens op geattendeerd word en weet dat ik er iets mee moet doen. De doop is een belangrijke stap in mijn leven, het zichtbare begin van mijn leven met God. Dat is een groeiproces, daar ben ik me van bewust. Ik ben blij dat ik weet dat ik ondersteund zal worden in het beter leren kennen van de Bijbel.’
De goedlachse Yulisa (35) vertelt dat ze opgroeide in een gelovig gezin, maar ‘zelf wilde ontdekken of God echt bestaat’. De slotsom is dat ze graag gedoopt wil worden. ‘In moeilijke en in goede tijden heb ik ervaren dat Hij bij me was, vooral als ik in gebed ging. Het was alsof Hij naast me stond en naar me luisterde. Hij beantwoordde me soms op heel vreemde manieren. Zomaar iemand op straat, die ik helemaal niet kende, die me in een kort gesprekje precies het antwoord gaf waar ik naar op zoek was. Ik weet niet alles uit de Bijbel, maar ik leer elke dag een stukje meer van God.’
Ellen (27), logopediste, is afkomstig uit een degelijke reformatorische gemeente. ‘Mede door een jeugdtrauma was ik vaak in paniek geraakt in de kerk en uiteindelijk ben ik in een depressie beland. Ik zag het licht niet meer, voelde me alleen en onbegrepen. Had het gevoel dat God er niet was, dat Hij me niet wilde, me niet hielp. Vroeg me zelfs af of Hij wel bestond.
Dankzij professionele hulp ligt de depressie achter haar. ‘Ik zie nu veel lichtpuntjes waar ik toen geen oog voor had, maar die er wel waren. ‘In de gebakken aardappelen van mijn moeder. In de hulp van mijn vader bij het zoeken naar een stageplek. In de zoetigheid van een snoeptrommel. In vriendinnen, haar aanstaande man. ‘Vandaag wil ik in het licht gaan staan, zeggen dat ik Jezus wil volgen. Omdat Hij mij toen ik kind was al heeft beloofd trouw te zijn. Als ik terugkijk zie ik dat Hij dat heeft gedaan. Ik wil Hem mijn trouw terugbeloven. Ik weet dat mijn geloof geen garantie is voor een leven dat altijd licht zal zijn, maar ik weet dat mijn bestemming een plek zal zijn waar de zon zal schijnen.’
De vierde die belijdenis deed was Channa (21), dochter van Nico en Judy van Splunter. Ze is kind aan huis bij ‘Tussen hemel en aarde’, het honk van Geloven in Spangen, waar ze een kamer huurt. Twee jaar geleden was ze met haar moeder in de graftuin in Jeruzalem. ‘Of het precies de plek was waar Hij gelegen heeft, weet ik niet, maar het beeld van het lege graf vond ik supermooi. Dat Jezus zoveel over had voor mij, dat Hij de dood heeft overwonnen, zodat ik volledig vrij mag zijn, dat wil ik vandaag uitspreken.’
Martijn de Jong, pastor van Geloven in Spangen, preekte over Joh. 15: ‘Blijf verbonden met de Heilige Geest, die de vruchten van liefde in jullie laat groeien. En blijf verbonden met andere druiventakken van Geloven in Spangen, we hebben jullie nodig. Jullie creativiteit, wijsheid, enthousiasme, jullie vragen en antwoorden, jullie verlangen om met God te leven, om Jezus te volgen.’