Oké, dat gezegd hebbend hervatten we ons gesprek op de eerste verdieping van hun nieuwe woning in het Brabantse Rosmalen, waar alles nog even wennen is. ‘De lampen zijn nog niet allemaal aangesloten’, verontschuldigen ze zich, terwijl het buiten begint te schemeren. Marc en Barbara komen met hun drie kinderen Roos, Jelt en Lars uit Veenendaal. ‘Bible belt ja’, zegt Marc. ‘Daar hebben we veel aan te danken. Het is een warm bad, zo’n dorp waarin veel kerkelijke betrokkenheid is. Je kent diverse mensen in je straat, die gelovig zijn, er zijn goede christelijke scholen.’  
Tijdens een vakantie realiseerden ze zich plotseling wat voor weelde het wonen in zo’n ‘christelijk dorp’ betekent. Barbara: ‘We gingen in Friesland op zondag naar de plaatselijke kerk - weinig mensen, nauwelijks kinderen - en we begrepen dat het al een samenvoeging was van drie gemeenten. Je ervaart dan een soort cultuurschok. “De psalmen die ik uit mijn hoofd ken, zingen we bijna niet meer”, zei een oudere slechtziende man die ik sprak, “maar wat ik van de nieuwe liederen heb onthouden, zing ik mee.” Ik was onder de indruk van zijn mildheid. Hij was blij met wat er nog was en had vertrouwen op God.’ 
 
Leiding 
Marc: ‘De ervaring plaatste veel onderwerpen waar we ons op de Bible belt vaak druk over maken opeens in een ander licht.’ Het thema keerde steeds vaker terug in de onderlinge gesprekken. ‘Doen we waar God ons toe roept? Staan we open voor zijn leiding?’ 
Toen ze voor het oversluiten van hun hypotheek moesten vastleggen in de komende jaren niet te verhuizen, konden ze dat niet beloven. ‘“Beschikbaar blijven” voor waar God ons mogelijk zou roepen, woog zwaarder. Daarom wilden we onze tentpinnen niet te vast zetten. Ik merkte in mijn stille tijd dat er aan ons werd getrokken’, zegt Barbara. ‘Terwijl ik helemaal niet zo’n avonturier ben. Het liefst zie ik dat alles hetzelfde blijft.’ 
Marc: ‘Toch groeide gaandeweg het oncomfortabele gevoel: waarom blijven we op de Bible belt, als je weet van de nood die er elders is?’ 

IJkpunten 
Ze lazen de brochure ‘Gids voor missionair verhuizen’ en mailden voor een oriënterend gesprek naar de IZB. Vanuit hun ervaring hadden ze hun gedachten gericht op Friesland, maar in het gesprek kwam Rosmalen in beeld, de pioniersplek Crux, waar ds. Wolter Stijf aan verbonden is. Een uitgestrekte nieuwbouwwijk onder de rook van Den Bosch, met veel jonge gezinnen. ‘Toen we met iemand spraken over de mogelijkheid om naar Rosmalen te verhuizen, gaf diegene ons een eyeopener: “Blik niet alleen vooruit, maar kijk ook eens terug. Wat zijn ijkpunten in jullie leven waarin je Gods leiding hebt gezien en waar God op door wil gaan? Wat zijn momenten waarin je iets hebt gedaan waarbij je het gevoel had dat God je daarvoor heeft gebruikt?  
Het werd steeds duidelijker: blijven was geen optie meer.’  

Vertrouwen 
Toen de knoop na veel gesprekken en gebeden eenmaal was doorgehakt, ging het onverwacht snel. Het huis in Veenendaal werd verkocht. ‘Dat we op de oververhitte huizenmarkt van Rosmalen deze woning konden kopen, ervoeren we als een wonder.’ Marc vond een baan als maatschappelijk werker bij het ziekenhuis in Den Bosch. Barbara kan parttime blijven werken als letselschadejurist in Veenendaal. Er volgden allerlei gesprekken, met familie en vrienden, met de kerkenraad in Veenendaal, met andere “missionaire verhuizers”; de plannen worden steeds concreter. 
Barbara: ‘In de loop van het proces waren er momenten waarop ik dacht: Help, waar zijn we aan begonnen? Maar als ik nu alles op een rij zet, zie ik daarin achteraf de hand van God; een bevestiging dat we hier op onze plek zijn. Ik heb het vertrouwen dat God zijn zegen geeft op de weg die we zijn ingeslagen.’ Marc: ‘We zijn benieuwd wat Hij verder op ons pad brengt. Kinderwerk ligt voor de hand, maar we hebben dat bewust opengelaten. Eerst maar eens settelen en relaties opbouwen.’  
Omdat er geen christelijke school is, investeren ze in het gezin meer in een soort bijbelklas. Via een ‘thuisfrontcommissie’ houden ze een band met de gemeente in Veenendaal-Oost.  
 
Bemoediging 
Met de ‘kenmerkende Brabantse hartelijkheid’ zijn ze in de buurt ontvangen. Barbara: ‘Ik heb gemerkt dat je het beste meteen kleur kunt bekennen. Vanuit het geloof in Jezus Christus willen we verbinding leggen in de wijk. Buren reageren positief als we onze motivatie om te verhuizen delen. Ik heb nog nooit zoveel met buren over het geloof gesproken als in de eerste weken na onze verhuizing.  
Marc: ‘Deze verhuizing is een goede kapstok om verder te komen dan een gesprek over koetjes en kalfjes. Daar blijf je anders makkelijk in steken, ook in de kerk. Hoe vaak voer je nu een gesprek over je diepste drijfveren, je geloof? Zo’n kans moet je pakken.’ 
 

Tekst en foto: Koos van Noppen