In navolging van gemeenten in Aalburg en Apeldoorn is ook de Hervormde Gemeente van Giessenburg dit najaar gestart met een Focustraject. Het verlangen: om minder naar binnen en meer naar buiten gericht te zijn met de héle gemeente. We praten erover door met Rianne Buijserd, die in het kader van haar opleiding theologie al een aantal jaar als stagiair aan de gemeente verbonden is.
Rianne vertelt: ‘Het is niet zo dat een missionaire levenshouding geen aandachtspunt was in Giessenburg. Er is een evangelisatie- en vorming & toerustingscommissie die best actief zijn. Er zijn bijvoorbeeld gemeenteavonden gehouden, rond ‘Viva de kerk’ van Henk Stoorvogel. Die avonden waren opbouwend en oogstten enthousiasme. Maar je merkt dat op lange termijn het effect toch weer weg-ebt. Vier gemeenteavonden is te kort en te weinig, als je een cultuur of gedachtegang wilt veranderen. Terwijl er wel verlangen is! Breed in de gemeente is men bereid om te leren meer missionair bezig te zijn. De visie van de gemeente wordt omschreven als ‘Jezus vinden, Jezus volgen en Jezus verkondigen. Het Focustraject sluit daar heel mooi op aan. Ik hoop dat we ermee bouwen aan iets dat op lange termijn in de gemeente verankerd blijft.’
Hoewel er in Giessenburg missionair verlangen leeft, vinden mensen het ook spannend om de stap naar buiten te zetten. Volgens Rianne is het best ingewikkeld om missionair te zijn in het dorp. ‘Iedereen kent elkaar. Er wonen niet alleen christenen of niet-christenen, maar ook veel mensen die wel weten hoe het gaat in de kerk, en er met een reden zijn vertrokken. Je merkt dat mensen zich daar zorgen om maken, maar ook dat ze het gesprek liever niet voeren. In gesprek over geloof, moet ik dan niet eerst zelf weten hoe het zit? Het mooie van Focus is dat je daar gedurende het traject overheen kunt groeien. Het stelt de verwachtingen een beetje bij, en je leert om kléine stappen te zetten.
Maar het Focustraject wordt niet alleen in huis gehaald voor de stap naar buiten. ‘Giessenburg is een gemeente waar veel openheid en verbinding is. Mensen maken heel makkelijk contact met elkaar, stappen zo op iemand af. Er is niet zoveel schroom om mensen aan te spreken, en als je eenmaal over de drempel komt, word je écht gezien. Tegelijk zijn mensen best gesloten over wat er écht speelt in hun leven. Daarin zijn ze meer voorzichtig, zowel in het delen over zichzelf als in gesprek met de ander. Daar zit verlegenheid: moet ík gaan vertellen wat er in mij leeft? Er is behoefte aan verbinding, met elkaar en met Jezus. Je merkt dat daar nu al verandering in komt, terwijl het Focustraject pas net begonnen is. Er ontstaat verbinding tussen jong en oud, er worden verhalen gedeeld en mensen durven voorzichtig iets te delen zonder dat hen iets gevraagd wordt.
Die verandering merkt Rianne ook in het feit dat mensen zich vrijwillig aanmelden om iets te betekenen in de begeleiding van het Focustraject. ‘We hadden alleen nog maar gezegd dat we Focus gingen doen, en er waren al twee mensen die zich aanmeldden als kringleider. Ze boden aan om thuis groepen te ontvangen. Normaal moet je echt aan zulke vrijwilligers trekken, en nu bieden ze zichzelf aan. Dat verwondert me.’
Ook zelf hoopt Rianne te leren van het Focustraject. ‘Ook ik ken schroom. Niet zo zeer naar buiten, maar juist binnen de kerk merk ik dat Focus me helpt om mijn eigen verlegenheid te overwinnen. Ik leer met een andere blik te kijken naar kerken en naar Jezus, juist nu ik zie dat er samenwerking en verbinding ontstaat. Het maakt dat ik me onderdeel voel van een gemeente, juist door de diversiteit aan mensen die zich bijvoorbeeld verzamelen in een Focusteam. Mooi om daarin niet alleen een gezamenlijk doel te hebben, maar ook gewoon elkaar te zien en met elkaar mee te leven.’