Gezinnen die krap bij kas zitten een weekje zorgeloos laten genieten. Dat is kort gezegd het doel van de pop-up campings waarmee Dabar deze zomer wil starten, bij wijze van pilot.
Ingrediënten: een terrein van een boer die deze doelgroep een warm hart toedraagt, tenten en/of caravans waar de gasten gratis verblijven, en per huishouden een gevulde koelkast. De plaatselijke Dabarcommissie tekent, samen met de eigenaar, voor het beheer.
Ongeveer een miljoen mensen in Nederland leven in (langdurige) armoede. De financiële zorgen staan niet op zichzelf; participatie in de samenleving komt ernstig onder druk te staan wanneer je rond het sociaal minimum balanceert. Agnes van Haaften, hoofd IZB-Dabar, de initiatiefnemer van het concept: ‘Je wordt aangetast in je mens-zijn. Voor gezinnen met kinderen is dat vaak extra moeilijk.’ Wie de (financiële) zorgen even kan parkeren, is natuurlijk niet meteen uit de brand. Maar zo’n ontspannen week in een andere omgeving kan je helpen je gevoel van eigenwaarde enigszins te hervinden. En hoe leuk is het als je kinderen aan het begin van het nieuwe schooljaar, net als hun klasgenootjes, óók eens kunnen vertellen dat ze op vakantie zijn geweest?’
Wat de omvang betreft wordt gedacht aan een maximum van dertig mensen per camping per week, in totaal vier weken lang. Hoe krijg je de gegadigden in beeld? ‘We werken samen met diaconieën, voedselbanken en pioniersplekken’, aldus Agnes. Bij de selectie van de gezinnen wordt geen al te hoge drempel opgeworpen. ‘Deze mensen moeten zich al bij zoveel instanties verantwoorden. Ze zijn er helaas al aan gewend dat ze met wantrouwen worden bekeken.’
Wat hij ervan verwacht? ‘Dat mensen even uit hun eigen omgeving worden gehaald, een beetje kunnen genieten van de boerenrust. Dat ze zeg maar een andere manier van leven ervaren.’ Van Ginkel is belijdend christen, ouderling in de Hervormde wijkgemeente in zijn woonplaats. Toch is hij er beducht voor om de campinggasten al te nadrukkelijk met het evangelie in aanraking te brengen. ‘Ik ben er niet voor om ze bij wijze van spreken meteen bij aankomst een bijbel in handen te drukken. Laat ze maar gewoon lekker een weekje genieten. En als er aan het eind van de vakantie een gesprek ontstaat over de vraag waarom ik dit doe en hoe ik in het leven sta, is dat alleen maar mooi.’
Geen stigma
Is het niet stigmatiserend als je je vakantie doorbrengt op een locatie waarvan iedereen weet, of in ieder geval kan weten, dat je daar gratis en voor niks zit? Die vrees is niet terecht, verzekert Agnes. Van Appie Wijma (zie kader), die met zijn camping Polemonium in het Groningse dorp Opende de weg geëffend heeft voor deze aanpak, weet ze dat de omgeving juist heel positief reageert. Er wordt niet op de gasten neergekeken. En tussen de kampeerders onderling is grote saamhorigheid. ‘De mensen zitten in hetzelfde schuitje, ze hoeven voor elkaar de schijn niet op te houden. Daarom hebben we er ook voor gekozen hen niet op een bestaande camping te plaatsen. Juist als deze groep wordt gemengd met vakantiegangers die wél wat te besteden hebben, wordt de ongelijkheid zichtbaar. Je kunt dan een ongemakkelijke sfeer krijgen.’
Kleine ondernemer
Het missionaire moet er niet dik bovenop liggen. Dat is in het ‘gewone’ Dabarwerk ook zo, maar hier geldt dat eens te meer. Je wilt niet dat de gasten zich verplicht voelen om het programma netjes te volgen omdat ze deze vakantie nu eenmaal hebben gekregen. ‘Het is altijd ons verlangen dat campinggasten Christus leren kennen en Hem gaan volgen. Maar natuurlijk dringen we niets op. De activiteiten worden vrijblijvend aangeboden, het is geen “part of the deal” om mee te doen met een avondsluiting, spelletjesmiddag of wat dan ook. Daar zullen we heel zorgvuldig mee omgaan.’
Download hier een flyer met meer informatie.
‘Ze hoeven hier niet met de billen bloot’
Inspirator achter de pop-up camping is kweker Appie Wijma uit Opende (Groningen). Op zijn minicamping Polemonium ontvangt hij straks voor de vierde zomer op rij mensen met een smalle beurs. Soms worden de gasten doorverwezen, bijvoorbeeld door kerken. Maar ze moeten zichzelf telefonisch aanmelden. Appie bidt vooraf samen met zijn vrouw om Gods leiding, en vervolgens is het een kwestie van vertrouwen. Een bewijs van armoede hoeft niet geleverd te worden.
Sowieso vindt hij de achtergrond van deze groep campinggasten niet boeiend. ‘Bij veel instanties moeten deze mensen met de billen bloot, hier hoeft dat niet. Soms is er een bepaalde schaamte als mensen bellen om zich aan te melden. Dan zeg ik: mijn naam is Appie, wat is jouw voornaam? Meestal is het ijs dan snel kapot. Voor de administratie heb ik natuurlijk wel een achternaam en woonplaats nodig, maar ik hoef niet alles van hen te weten.’
Gedurende de vakantie komen mensen zelf wel met hun verhalen. En soms is het de mensen ook aan te zien dat het hen niet mee zit. Maar in de loop van zo’n week vindt er vaak een ware metamorfose plaats. Dat komt niet alleen door de kapper, de nagelstyliste en de andere extraatjes waarop ze worden getrakteerd. Het gevoel van eigenwaarde keert terug. En dat is onbetaalbaar. ‘Dan is zo’n vakantie het begin van een nieuwe start.’
Tekst: Anneke Verhoeven
Foto's: Shutterstock en Wouter Muskee